De naakte man van Bielefeld

Hij zat op de lange trappen waarop de studenten hun vrije tijd pleegden te verpraten. Met een van die plastiek bekers in de hand, die koffie zo smakeloos maakt, bekeek hij de studenten. Ik geloof zelfs dat hij met enkele van hen in een levendige discussie verwikkeld raakte, hoewel zijn rimpels deden vermoeden dat hij niet van hun generatie was...
Meer had die eerste ontmoeting niet om het lijf - maar zij zou mijn hele leven bepalen.

Enkele dagen later zag ik hem terug. In de plaatselijke Spar, helemaal aan de andere kant van de stad. Hij duwde zijn karretje voor zich uit, net als alle andere klanten. Toch was ik er nu zeker van: dit is een opname voor ‘verborgen camera’. Ik probeerde angstvallig uit zijn buurt te blijven. Maar aan de kassa gebeurde het onvermijdelijke. Hij stond pal achter mij. Maar hij betaalde zoals iedereen en vulde rustig zijn fietstas. Toen deed hij zijn kleren aan, en even later reed hij vrolijk fluitend de stad in.

Ik ben hem nog verschillende keren tegen het lijf gelopen, en ik moet zeggen: het was telkens tegen het naakte lijf. Misschien ben ik hem ook wel op straat voorbijgelopen, maar het was winter, en met z’n kleren aan heb ik hem ongetwijfeld niet herkend.

Vrienden vertelden me dat hij tot de plaatselijke folklore behoorde, en dat niemand zich nog aan hem stoorde - integendeel. De politie had een tijdje geprobeerd hem van de straat te plukken, maar telkens verscheen ie weer in z’n blootje. Dus gaven ze het maar op. Wie deed hij tenslotte kwaad, en waarmee?

Ik moet toegeven: in het begin boezemde hij mij wat angst in, maar na een tijdje kreeg ik een warm gevoel als ik hem terugzag. Het was alsof het leven minder koud werd in zijn buurt, en de herfst iets minder donker. Hij ging zijn gangetje, en toch was Bielefeld slechts Bielefeld dank zij hem, of beter - dank zij de kans hem tegen het lijf te lopen. En hoewel ik niet gelovig ben, dacht ik: ‘zalig zijn de simpelen van geest’, en ‘gelukkig bewaart god een plaatsje voor hem in zijn hart en in de hemel’.

Later besefte ik dat hij helemaal niet simpel van geest was, integendeel. Hij was ook geen agent provocateur, of een lastpost, en noch minder een randgeval of een verschoppeling.

Tenslotte drong het tot me door dat hij de eerste verlichte geest en lichaam was die ik in mijn leven ooit ontmoette. Dat hij eigenlijk al in de hemel was, terwijl wij nog in de winter geloofden. Ik heb nadien geen verlichte geesten meer ontmoet.

Als god de mens echt naar zijn evenbeeld heeft geschapen, dan fiets Hij ongetwijfeld rond in z’n blootje en drinkt koffie met de naakten van geest.

Twee gebeurtenissen hebben mijn leven richting gegeven: mijn moeder woordloos wenend aan het raam, en de naakte man in Bielefeld. Voor mijn moeder ben ik kunstenaar geworden, maar hij heeft mijn kunst een doel gegeven: het bevrijden van de bezielde lichamelijkheid.

Ik hoop ooit naakt naar een vernissage te kunnen fietsen, gewoon en zonder bijgedachten, en bevrijd van alle commentaar. Dan zou ik een hemel bereikt hebben, en mijn kunst haar doel.

ergens onderweg tijdens de opnames van 'naakt...zoals we zijn'