I am, she said, and proudly so...: het project

Toen ze prontig met haar ronde borsten schudde en trots verkondigde: 'i am a bitch' vond ik dat oergrappig. Bovendien was ik zo schaamteloos gefascineerd door haar wiebeldende tieten, dat ik mijn hoofd verloor en de rest me geen bal kon schelen.

Later is gebleken dat zij met het uitspreken van die ene zin een poort opengezette naar mateloze arrogantie, volgehouden egocentrisme en artistieke banaliteit. Kortom, met die ene zin werd ze volwassen.

Omdat ik zelf nooit geleerd heb volwassen te worden, is die ene zin (en ook de wiebelende tieten) me blijven achtervolgen tot uiteindelijk, na zoveel jaren en nog meer liefde, dit project vorm kreeg.
Want, wie geen enkel fatsoenlijk beroep geleerd heeft, doet om het even wat om de tijd de vullen en de demonen in zijn geest te doden.

Omdat tussenmenselijke verantwoordelijkheid en socio-politiek engagement de grond is waarop ik leef, moest ik mijn geest verruimen met het begrip: 'het post-modern excuus'. Met dit inzicht groeide ook de plaats in mijn hart om dit project vorm te geven. Het blijft duren, krijgt voortdurend nieuwe aspecten, want de post-moderne versnippering houdt niet op op het einde van de week.
Een tussenstand dus.

I am a bitch

Wie zichzelf een bitch noemt, een motherfucker, een klootzak, plaatst zichzelf in het kamp van het kwade. Niet dat ik geloof in 'Het Kwade' of 'Het Goede' met een hoofdletter, maar ik geloof wel in een moraal die gebaseerd is op solidariteit en gemeenschappelijkheid. Wie zichzelf een bitch noemt, plaatst zich in het kamp van de egoisten, de anti-socialen.

Dit kokketeren met een anti-sociale instelling is niet onschuldig, integendeel. Het breekt het fundament van elke samenleving af. Niet alleen de concrete daden zijn beangstigend, maar vooral ondergraven deze woorden zelf het geloof in de solidariteit als basis voor een menselijke samen-leven. Het kweekt en promoot andere anti-socialen. Het roept op tot het ongebreideld misbruiken van andere mensen, tot geweld. Zulke mensen verdienen het, om in de goot te sterven terwijl de rest van de mensheid aan hen voorbijtrekt. Want in hun kwaadaardigheid vertrouwen ze erop dat anderen wél solidair zullen zijn - ook (en vooral) met hen. Zoiets noemt men gewoonlijk parasitair gedrag.

I am a borderliner

Wie zichzelf een borderliner noemt, plaatst zich niet alleen in het kamp van de sociale randgevallen, maar geeft zichzelf ook een medisch excuus om zijn/haar verantwoordelijkheid niet op te moeten nemen tav de samenleving. Ze veroordelen zichzelf om niet alleen om voor eeuwig onbetrouwbare zielepoten te zijn, maar, en dat is veel erger, ze weigeren in te staan voor (de consequenties van) hun daden. Door zichzelf tot borderliner te bombarderen, ontnemen ze de samenleving het recht om te bepalen wie in de kategorie van mensen past waarvoor speciale zorg en begrip gewenst is. Het is een egoïstische machtsgreep, die alleen maar te vergelijken valt met de mateloze arrogantie van de new-age navelstaarderij.

I am a virgin

Een maagd is geen fysisch begrip, maar een sociaal begrip. Wie zich ermee vereenzelvigd onderwerpt zich aan een ideologie die meer dan de helft van de mensheid reduceert tot een slijmerig lapje vlees. Wie zichzelf een maagd noemt, neemt aktief deel aan de onderdrukking van andere vrouwen. Elke maagd die zichzelf respecteert als mens moet haar eigen ont-maagding met de grootste spoed nastreven - fysich zowel als psychisch, sociaal zowel als moreel. Slechts door haar ont-maagding kan ze mens worden, kan ze zich bevrijden van een macho-cultuur die van hen onderdanige slaven wil maken, en kan ze onder het juk van religieuze en ideologische machstursupatoren die elk genot uit hun leven wil bannen.

Wie zichzelf niet ont-maagdt, laat niet alleen zichzelf kapotmaken, maar is door schuldig verzuim ook mede schuldig aan de onderdrukking van alle andere vrouwen.

I am a postmodernist

Wie zichzelf een postmodernist noemt, misbruikt een beschrijvende sociologische kategorie om te vluchten in een sociale, politieke en morele onvatbaarheid - en dus: onverantwoordelijkheid. Niemand kan echter leven in de totale versnippering. Wie zichzelf een postmodernist noemt, teert op het modernisme van elkeen die zijn eigen leven als een eenheid wil beleven, en de samenhang van de samenleving in handen wil nemen. Het zijn verfoeilijke pseudo-intellectuelen, die verdienen voor eeuwig in de hel te branden. Niet in de laatste plaats omdat ze te lui zijn de consequenties van hun eigen uitspraken te doorgronden.

"de intelligentia heeft het grote verhaal van het modernisme verward met de postmoderne structuren die ze beschrijven. zodoende scheppen ze zichzelf een amoraliteit, waarin ze de waardenvrijheid van hun wetenschap kunnen misbruiken om als wetenschapper waardenvrij te handelen, ttz de bestaande machtsstructuren te reproduceren"

I am a slut

Wie zichzelf een slet noemt, zegt: 'ik ben geil én behoeftig, en mijn seksueel verlangen bepaalt mijn hele leven'. Wie zo spreekt denkt te zeggen: 'ik ben een sterke vrouw, ik kom op voor mijn eigen sexualiteit', maar plaatst zich feitelijk binnen de heersende machtsverhoudingen in een afhankelijke positie, in een niet-zelfgekozen onderdanigheid. De man vult haar kut en haar hart, haar geest en haar ziel, en bepaalt daarmee haar doen. Ze is de speelbal van haar eigen sentiment, van haar gebrek aan zelf-controle, van haar gebrek aan beheersing dus, zowel van zichzelf als van de ander. Ze verwart driften met erotische cultuur. Ze laat zich nemen. En nodigt de mannen daartoe uit. De een na de ander, want het verlangen is oneindig en haar kut en hart zijn altijd leeg. Ze is niet in staat om zich te engageren, om (zich) te géven, want ze kan alleen maar genomen worden.

We hebben medelijden met al haar dochters, natuurlijke en sociale. De slet hangt een sluier voor hun bevrijding, en nooit zullen zij vliegen en de aarde overstijgen.

Het filosofisch essay waarom deze reeks gebaseerd is, is hier te vinden: het postmodern excuus